Gisteren nam ik deel aan een debat over de energietransitie bij het Humanistisch Verbond. Natuurlijk ging het – onvermijdelijk – over de kernuitstap. Steeds meer raak ik ervan overtuigd: kernenergie legt een generatiekloof bloot. Mensen die zijn opgegroeid met Tsjernobyl, de Club van Rome en de Koude Oorlog hebben zo’n diepgewortelde afkeer van de splijting van atomen dat álles ervoor moet wijken, zelfs het klimaat. Bij jonge ecologisten is dat veel minder het geval (bij Jong Groen zijn ze in bijvoorbeeld een stuk minder dogmatisch over kernenergie dan de moederpartij). Maar het blijft me verbazen in welke bochten de oude garde zich blijft wringen om kernenergie toch maar in de verdomhoek te duwen en om halsstarrig deze waarheid te loochenen: met elke kerncentrale die dichtgaat schiet de CO2-uitstoot en luchtvervuiling de hoogte in. Alle mooie praatjes over windparken ten spijt.
Maar goed, die discussie over kernenergie is inmiddels al afgezaagd, en ik ben gisteren ook niet op alle argumenten ingegaan. De energietransitie gaat veel breder. Wat me zelf het meest bijbleef, waren de standpunten van Gilbert Eggermont en Hans Claus over groei en welvaart. Het was de ‘minder minder!’-ideologie in volle glorie, mogelijk opnieuw die lange schaduw van de Club van Rome. Mijn collega Johan Albrecht is een stuk pragmatischer, maar op vlak van economische ontwikkeling in arme landen was ik het toch niet helemaal met hem eens.
Maar al bij al toch een interessant en verrassend debat (klimaatdebatten zijn vaak voorspelbaar). Er was ook een opgenomen videoboodschap van minister Tinne Van der Straeten. Jammer dat ze geen tijd had om aan het debat zelf deel te nemen, al was het maar omdat we daar weer met 4 + 1 blanke mannen zaten. 😉