Als zelfs een vooruitgangsoptimist als Joël De Ceulaer gelooft dat het bergaf gaat met de wereld, hoe erg moet het dan niet gesteld zijn? In zijn weekendessay krijgt Joël een onverwachte opstoot van wat de Britse schrijver Matt Ridley ‘keerpuntitis’ noemt: de onweerstaanbare neiging om te geloven dat we op een ‘scharnierpuntje’ in de geschiedenis zitten (DM 28/7). Die aandoening is eeuwenoud: in elk tijdsgewricht zien mensen scharnieren, drempels en kantelpunten, en horen ze klokken die twaalf uur slaan. En als het begint te kantelen, gaat het doorgaans de dieperik in.
Maar Joël loopt te hard van stapel. Nochtans veegt hij eerst terecht de vloer aan met het doembeeld van de Nederlandse minister Stef Blok, die onlangs predikte dat een vreedzame, multiraciale samenleving onmogelijk is, wegens onze diepgewortelde biologische neiging tot xenofobie. Dat is inderdaad pertinente onzin. De etnisch homogene samenlevingen van weleer waren vele malen gewelddadiger dan de multi-etnische samenlevingen van vandaag.
Maar helaas vervangt Joël De Ceulaer het doembeeld van Blok met een doembeeld van eigen makelij: dat van een wereld waarin “de sloop van de rechtstaat” door rechtse politici “volop aan de gang is”, zowel hier in Europa als in de Verenigde Staten. Instemmend citeert hij een aanstellerig pamflet waarin verkondigd wordt dat onze maatschappij “steeds verder opschuift naar de kant van racisme, ontmenselijking en discriminatie”. En als klap op de vuurpijl haalt hij natuurlijk dat onheilspellende citaat aan van dominee Martin Niemöller, waarin “ze” iedereen stelselmatig weghalen tot uiteindelijk niemand meer overblijft.
Met permissie, maar dat doembeeld is al even van de pot gerukt als dat van Blok (zij het van een andere ideologische pot). Elke betrouwbare peiling laat een daling zien van racisme en discriminatie in westerse landen. En de lijst van symptomen die De Ceulaer opsomt? Beperken we ons even tot Vlaanderen. Hij vindt het “verbijsterend” dat CD&V-politicus Hendrik Bogaert niet harder werd aangepakt voor zijn voorstel om zichtbare, religieuze symbolen (lees: hoofddoeken) in de publieke ruimte te verbieden. Maar hoe hard moet een aanpak zijn? Bogaert werd door zijn eigen voorzitter teruggefloten, en er is werkelijk geen enkel draagvlak voor zijn onnozele en ongrondwettelijke ballonnetje. Dat de CD&V hem nog steeds zijn partijkaart gunt, toont hoogstens aan wat we al lang wisten: dat de CD&V een bende tjeven is zonder ruggengraat.
Een ander onheilspellend teken aan de wand is volgens De Ceulaer dat wij vandaag discussies voeren over de vraag of we Belgische IS-kleuters wel moeten repatriëren. Maar ook dat heeft niets met de uitholling van de rechtstaat te maken, wel integendeel. Een rechter oordeelde dat onze overheid niet door derden kan verplicht worden om militaire operaties uit te voeren buiten haar grondgebied. Een rechter die rechtspreekt, dat heet bij mijn weten de rechtstaat. Indien de rechter wél tot repatriëren had bevolen, en de regering had dat vonnis genegeerd, dán pas zouden we ons zorgen moeten maken om de rechtstaat.
Maar hadden we die kinderen niet al lang in veiligheid gebracht indien ze geen migratieachtergrond hadden, zo vraagt De Ceulaer zich af? Als insinuatie kan dat tellen. We hebben het hier over mensen die zich vrijwillig aansloten bij een barbaarse terreurgroep, en die nu komen klagen en huilen dat ze het niet zo bedoeld hebben. Dat lijkt me een afdoende verklaring voor het gebrek aan medeleven. Een van de twee IS-moeders die dat proces aanspande is overigens de blanke bekeerlinge Tatiana Wielandt uit Merksem. Als het klopt dat de racistische Vlaming meer medelijden kan opbrengen met kleuters wanneer ze blank zijn, zoals De Ceulaer suggereert, wil dat zeggen dat die Vlaming graag de kinderen van Tatiana (halfblank) zou willen terughalen, maar niet die van haar vriendin Bouchra Abouallal? Laat me niet lachen. Sommige racismebestrijders horen zo vaak racistische hondenfluitjes dat ik ze verdenk van congenitale oorsuizingen.
En de cowboypost van Filip Dewinter over loslopende Antwerpse criminelen? Laten we daar zelfs niet eens over beginnen. Het lot van onze rechtstaat hangt niet af van de idiotie provocaties van Filip Dewinter, en dat is maar goed ook.
Waakzaamheid is altijd geboden, maar wees gerust, Joël: onze rechtstaat is tot op heden kerngezond.
(De Morgen, 30/07/2018)