Rik Torfs heeft zijn eigen betoog in de weekendkrant “wansmakelijk” genoemd. Wie ben ik om hem tegen te spreken? De meervoudige moord van de diaken uit Menen verklaren vanuit de liberale euthanasiewetgeving, zo waarschuwt Torfs eerst nog, zou van wansmaak getuigen. Maar nauwelijks zijn deze woorden koud, of hij heeft de dodende diaken als de overtreffende stap van de progressieve euthanasiewet afgeschilderd, langs een “evolutie in drie fasen”. Eerst richten mensen hun eigen levenseinde in, maar voor je het weet beschikken ze ook over het leven van anderen. De grens is dun, de helling glad.
Dat is de wereld op zijn kop. De liberale euthanasiewetgeving steunt op de onwankelbare sokkel van de zelfbeschikking. Mensen zonder hun toestemming of medeweten de dood in drijven is geen ontsporing van het recht op zelfbeschikking, maar de meest grove en fundamentele schending daarvan. Pleitbezorgers van zelfbeschikking zijn dan ook geen “voorstanders van euthanasie”, alsof ze zoveel mogelijk mensen een zelfgekozen dood willen aanpraten, maar van het recht om het levenseinde naar eigen wens in te richten. De keuze om de laatste ademtocht lijdzaam te ondergaan, verdient evenveel respect als de keuze om haar te bespoedigen.
De diaken begon zijn moorddadige praktijk in de jaren ’80, ruim voor de maatschappelijke discussie over de euthanasiewet op gang trok. Die kan daar geen enkele invloed op uitgeoefend hebben. Als Torfs de moordende diaken zo nodig levensbeschouwelijk wil accapareren, dat hij zich dan het volgende bedenkt. Mensen ongevraagd euthanasie toedienen, is eigenlijk het spiegelbeeld van het paternalisme waarin sommige gelovigen vervallen. De ene ontneemt een leven zonder toestemming, de ander rekt het leven en lijden tegen de uitdrukkelijke wil van de betrokkene. De ene handeling is natuurlijk veel drastischer (actief handelen – dus moord), de andere is slechts schuldig door omissie. Beide treden de zelfbeschikking met de voeten, en vertrekken vanuit de aanmatigende gedachte dat de ene mens, zich eventueel verschuilend achter de denkbeeldige dictaten van een opperwezen, over het leven en de dood van een ander kan beschikken.
http://www.standaard.be/cnt/dmf20140609_01134540